De zorg krijgt standaard te weinig waardering

Als verpleegkundige i.o. heb ik veel begrip voor het beperken van de mogelijkheden (met nu wéér een harde lockdown) in de samenleving om de zorg overeind te houden. Buiten de zorg voor coronapatiënten wordt er alles aan gedaan om de rest van de zorg zo toegankelijk mogelijk te houden voor eenieder die dit nodig heeft. De wachtlijsten die zijn ontstaan in de eerste coronagolven zijn niet weggewerkt en lopen weer verder op. De nieuwsberichten melden dat niet alle gewenste noodzakelijke ingrepen op tijd kunnen worden uitgevoerd. In het ziekenhuis worden medewerkers van alle afdelingen ingezet op de corona-afdelingen en zijn verpleeg- en omloopassistenten als tijdelijke medewerkers aangetrokken voor het ondersteunen van de verpleging

Deze blog is geschreven vanuit mijn eigen persoonlijke beleving. Zie disclaimer voor meer informatie.

De zorg is groter dan ziekenhuiszorg

Mijn ervaring komt nu vanuit een ziekenhuis waar ik zelf sinds kort ondersteun als verpleegassistent. Dit is zeer dankbaar werk om te doen en de leerzame ervaringen die ik op deze manier opdoe, neem ik mee in mijn toekomstige baan als verpleegkundige.

Vanuit eerdere stage-ervaringen weet ik dat ook de zorgdruk erg hoog is in de verpleeghuizen en thuiszorg. Overal zijn er tekorten qua personeel en is het moeilijk de roosters goed gevuld te krijgen.

Dit is natuurlijk al langere tijd zo. Nu -ineens- het regeringsbeleid de schuld geven van alles is wat kort door de bocht. Deze regering is immers door ons burgers gekozen via verkiezingen en voert ons gekozen beleid uit bij de meerderheid van de kiezers. Toch is er nu (op zijn minst) twijfel ontstaan of marktwerking in de zorg wel zo gewenst is als langere tijd door de regering nagestreefd.

Helaas is dit niet direct te herstellen naar een meer toekomstig bestendig systeem dat voorkomt dat de zorg bij een toekomstige nieuwe pandemie niet overbelast raakt. Er is geen blik IC verpleegkundigen dat kan worden opengetrokken waardoor we ‘ineens’ een grotere IC-capaciteit hebben. Daarbij is er naast IC-verpleegkundigen over de gehele linie in de zorg behoefte aan meer zorgmedewerkers die de toenemende vraag naar zorg vanuit de vergrijzende bevolking kunnen leveren.

De nood in de zorg is over de gehele linie nijpend. In de thuiszorg krijgen ze de roosters amper rondgedraaid. De huisartsenzorg zit vol, de verpleeghuizen hebben het pittig en ook de geestelijke gezondheidszorg loopt op zijn tenen. De zorg is groter dan voorkomen dat er een code zwart ontstaat in de ziekenhuizen. In de thuiszorg was er tijdens mijn stage daar al sprake van het niet meer kunnen leveren van alle zorgaanvragen. Mensen staan langer op de wachtlijst voor een plek in een verzorgingstehuis. De doorstroom vanuit het ziekenhuis naar huis of een (tijdelijke) opnameplek in de revalidatie of een verpleeghuis stagneert. Overal is het druk hoog en wordt het enkel maar drukker.

Zorgmedewerkers verdienen waardering en zeker geen agressie

Ik vind het lastig om te zien hoe hard de zorgmedewerkers al 2 jaar werken en daar in mijn ogen echt veel te weinig waardering voor krijgen. Sterker nog: ze krijgen te maken met steeds meer agressie van familieleden die zaken ‘eisen’ die niet kunnen worden ingewilligd. Ik snap dat frustraties hoog kunnen oplopen, maar om deze dan te botvieren op de mensen die al heel lang extra diensten draaien en doen wat ze kunnen om mensen die ziek in het ziekenhuis belanden (of elders in het zorgveld zorg ontvangen) te helpen.

Een zorgmedewerker verrot schelden of erger nog, fysiek schenden helpt geen van allen verder. Er zitten grote aantallen zorgmedewerkers geheel opgebrand thuis omdat ze de heftige zorg die het verzorgen van patiënten met het coronavirus met zich meebrengt niet meer kunnen opbrengen. Of ze hebben zelf corona gehad en ondervinden nog dagelijks daarvan de gevolgen door long covid.

Zelf sta ik ook op de wachtlijst voor een consult bij een specialist en ik kreeg een tijd geleden een brief waarin werd aangegeven dat men er naar streeft binnen 10 weken een afspraak te kunnen inplannen voor een latere datum. Nu is dit in mijn geval ‘vervelend’, maar mijn zorgvraag heeft niet dermate haast dat ik op de eerste wachtrij moet zitten. Dit geldt echter niet voor iedereen. Er wachten vele mensen op een oproep voor een noodzakelijke ingreep die wel even kan wachten, maar niet oneindig. Ik snap dat daar frustraties over bestaan en zorgen of de nodige zorg wel op tijd komt. Ik begrijp dat dit hoog kan oplopen en veel stress kan geven.

De mensen met corona in het ziekenhuis zijn goed ziek

In het ziekenhuis zie ik mensen heel ziek zijn en gelukkig ook mensen weer herstellen. Er is nu meer kennis aanwezig dan in het begin van de eerste coronagolf, maar toch is het niet vanzelfsprekend dat allen het ziekenhuis weer in opknappende gezondheid kunnen verlaten. Er sterven mensen op relatief jonge leeftijd die wellicht nog jaren zouden hebben geleefd als ze zouden zijn gevaccineerd.

Nu ben ik echt voorstander van de vrije wil en ik vind dat eenieder zelf de keuze moet kunnen maken om af te zien van vaccinatie. Hoewel ik zelf ben gevaccineerd, twijfelen wij ook of we onze dame (10) willen laten inenten. Haar vader stelt dat liefst nog enige tijd uit tot ze iets ouder is. Kinderen worden immers zelf bijna niet ziek van het virus, Maar is dat verstandig? Het is een lastig dilemma. Moet je kinderen inenten tegen de zeer kleine kans op een ernstig ziekteverloop met als groot bijeffect dat ze de verspreiding van het virus daarmee indammen en daar indirect de oudere populatie mee beschermen?

Dat mensen twijfelen om zich te laten vaccineren kan ik als moeder begrijpen en accepteren. De vrije wil is belangrijk in mijn ogen, maar ik kijk wel met lede ogen naar al die zieke mensen in het ziekenhuis die daar wellicht niet zouden hebben gelegen als ze zich toch hadden laten inenten.

Er is behoefte aan langere termijn visie, maar is dat nu al mogelijk?

Heel veel mensen (ik zelf ook) zijn de beperkende regels meer dan zat. We zijn erg gewend aan onze vrijheid en deze op moeten geven voor een deel van de samenleving is ingewikkeld voor velen. Als je zelf weinig tot geen risico loopt om dermate ziek te worden van het virus dat je daarvoor moet worden opgenomen in het ziekenhuis, komt het echt op naastenliefde neer om je aan maatregelen te houden die mensen met een iets zwakkere gezondheid te beschermen. Het individualistische karakter van ons Nederlandse samenleving is helaas een punt waar ik niet trots op ben.

Er buigen zich vele deskundigen over het moeilijke vraagstuk hoe om te gaan met Corona, nu en in de toekomst. Hoe makkelijk is het om negatief te ‘schieten’ op degenen die het beleid moeten verkondigen aan de samenleving? Om je ongenuanceerde mening online te verkondigen of erger nog, bewindslieden en zorgmedewerkers verbaal te bedreigen. Deze negatieve berichten krijgen altijd aandacht van de media en daarom heb ik besloten deze blog te schrijven. Een tegengeluid dat ook gehoord mag worden.

Disclaimer: De informatie in deze blog komt uit diverse bronnen. Als Hbo-verpleegkundige in opleiding wordt er vanuit de studie zelf aandacht aan besteed, ook raadpleeg ik literaire bronnen, krantenartikelen en volg ik dagelijks de actualiteiten rondom het coronavirus. Ik ben echter geen deskundige. Dit artikel moet daarom worden gezien als een persoonlijke mening die is gebaseerd op zo objectief mogelijk verzamelde informatie. Ik realiseer me dat er een subjectieve mening in is verwerkt. Mocht er iets foutief zijn verwoord dan word ik hier graag op geattendeerd.