|

Personal & Co: wanneer je lijf de controle overneemt

Best confronterend, wanneer je lijf de controle overneemt! Het gebeurde mij, totaal onverwacht in december en nu weer. Hoe ga je ermee om als extreme vermoeidheid en pijn je dagritme bepalen? Met de onzekerheid: wat is er aan de hand?

extreme vermoeidheid en pijn
©pixabay

Ineens draait mijn dag niet meer om een ‘to do list’, maar een ‘wish list’!

Allereerst: deze blog is een momentopname en ik heb niet de verwachting dat deze situatie blijvend is. Positief denken heeft me heel ver gebracht (onderwerp nog te schrijven blog direct opgeslagen 😉 ) en ik ben dan ook niet van plan nu ineens op te geven.  Lastig is het echter wel dat niet mijn geest nu bepaalt wat ik per dag kan doen, maar mijn lijf.

Extreme vermoeidheid en pijn

In december 2017 ben ik in het ziekenhuis beland door een urineweginfectie die dermate heftig was dat de antibiotica in tabletvorm het niet trok thuis. Met zeer hoge koorts en torenhoge ontstekingswaarden ben ik opgenomen en kreeg ik een kuur via het infuus. Mijn fijne motoriek functioneerde niet meer. Ik kon amper meer zelf eten, de kleinste bewegingen haperden na een paar keer. Er ging iets mis op het vlak van het doorgeven van impulsen vanuit mijn hersenen naar mijn handen en vingers. Een kalium infuus kreeg dat gelukkig ook weer onder controle.

Het herstel duurde lang, pas eind januari was ik weer ongeveer mezelf, met het gevoel meerdere jassen te hebben uitgedaan aan weerstand.

Lees er meer over op Onlybyme: Een urineweg infectie moet je niet onderschatten! 

Barbara: Ineens bepaalde een bacterie, die via een urineweginfectie bezit van mijn lichaam nam, mijn leven. Hoe een simpele blaasontsteking ontaarde in een tijdelijke hel.

En nu een dikke maand verder…

…..neemt mijn lijf het opnieuw over.

Acceptatie: het is zoals het is!

Afgelopen week heb ik de bloedafname vaker gezien me lief was. De precieze oorzaak is nog steeds niet bekend. Nu is het wachten op het inleidende gesprek bij de internist(wachtlijst 4 weken).

Inmiddels is de vitamine B12, na een stootkuur en tabletten als onderhoud weer op goed niveau, dus die valt af als oorzaak. Ook de Vitamine D is omhoog, nog niet ideaal maar stijgend. De ontstekingswaarden zijn niet extreem hoog, dus er wordt geen acute reuma in welke vorm dan ook vermoed.

Feit blijft: extreem snel vermoeid en veel pijn.

Verzetten kost enkel meer energie

Accepteren is lastig, maar feitelijk de enige (tijdelijke) oplossing. Ik moet mijn dagritme aanpassen aan wat per moment mogelijk is. De pijn concentreert zich in mijn ledematen, nek, schouders en rug. Ik kan simpelweg niet anders dan totaal rust in bouwen (wat inhoud: liggen en niet bewegen) om nog enigszins zonder pijn iets te kunnen doen op andere momenten. Wat ik wanneer kan doen is wisselend. De locaties van de pijn dito. De grilligheid en soms intensiteit kan me soms overvallen. Geen moment is hetzelfde. Doorgaan met pijn is geen optie.

De vermoeidheid is heftig, ik slaap meer uren dan ik in jaren per dag heb geslapen per 24 uur en word daarna nog steeds moe wakker. Het opstarten is een spreekwoordelijke hel’ met spieren en gewrichten die niet willen. Los van een geest die ook niet altijd zin heeft om aan de dag te beginnen (eerlijk is eerlijk).

Depressief ben ik niet, er gebeurt teveel goeds in mijn leven. Sterker nog ik voel me gelukkiger dan in jaren! Dat mijn lijf besluit daadwerkelijk de controle over te nemen is dan ook zeer frustrerend. Ik ben verliefd, wil van alles, maar krijg het niet voor elkaar fysiek. Toch weiger ik in een hoekje weg te kruipen en niets meer te doen. Dan maar rustiger aan, met de nodige onderbrekingen.

Rustig blijven bewegen met mate en pijnstilling is momenteel het advies van de huisarts. Ik neem dus mijn momenten van rust en geniet van het bestaan van  luisterboeken, televisie en Netflix.

De onzekerheid de baas blijven, lukt dat?

Hoewel er heus momenten zijn dat ik mezelf goed gek kan maken van zorgen, lukt het me aardig goed om niet steeds bezig te zijn met vragen waar ik nu geen antwoord op krijg. Ik zal moeten afwachten tot ik bij de internist in behandeling ga. Ondertussen ben ik waakzaam en overleg met de huisarts over het te volgen beleid tot de internist het overneemt. De vermoeidheid en pijn zijn vooral lastig omdat ze me beperken in mijn mogelijkheden, maar ik probeer me te focussen op wat wel kan en te accepteren wat (even) niet kan. Dan gaat alles maar langzamer, mijn gezondheid is nu eenmaal, tezamen met de zorg voor dametje het belangrijkste, de rest kan wachten.

Gelukkig is het mogelijk op de laptop (met de nodige extra rustmomenten) te schrijven. Dus is dit een goede uitlaatklep en tevens afleiding. De ingehaalde achterstand van eind vorig jaar is nu weer iets aan het oplopen doordat ik minder snel ben als ‘normaal’.  Het zij zo.

 

Wordt vervolgd.

 

 

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.