Een gezin met jonge kinderen | tropenjaren

Toen ik het begrip tropenjaren voor het eerst hoorde had ik nog geen kinderen en kon ik er me weinig bij voorstellen. Inmiddels is dat wel veranderd. Het opvoeden van kinderen is heel bijzonder en iets wat ik voor geen goud had willen missen, maar de eerste levensjaren zijn pittig.

Tropenjaren

Ze worden tropenjaren genoemd omdat je ‘gevoelsmatig’ door de intensiviteit van het opvoeden van geheel tot zeer afhankelijke kleine kinderen jezelf binnen no-time een flink aantal jaren ouder voelt worden. De eerste 4 levensjaren van je kleine kroost wordt er een behoorlijke aanslag gedaan op je eigen slaapritme, je eigen dagritme en tijd voor jezelf. Ineens draait alles (bijna alles) om je kleine spruit en dat doe je met heel veel liefde gedurende het overgrote gedeelte van de tijd. Toch zijn er momenten dat je oververmoeid na de zoveelste brakke nacht door altijd goede redenen je zelf in de spiegel aankijkt en de wallen je tegemoet staren. Vannacht kon ik er weer eentje aanvinken bij een rij van nachten weinig slaap. Onze mannen zijn druk bezig met het opbouwen van weerstand en de laatste dagen om en om behoorlijk koortsig. Wat dan toch neerkomt op nog wat meer nachtelijke en met name langere nachtelijke onderbrekingen dan gemiddeld. Iets wat ik met veel liefde doe hoor, maar manlief gaf net aan dat hij de moeheid duidelijk zag op mijn gezicht. Ik heb wel enig idee waar hij op doelt. 😉

Een jong gezin is pittig

Vriendlief en ik kijken elkaar soms uitgeput aan na een periode waarin de kleine jongens onze nachten behoorlijk verstoren en we gaan met regelmaat eerder naar bed toe dan we eigenlijk zouden willen. Zo verwacht (hoop) ik vanavond de klok van 20.00 uur niet wakker te halen en gaat dochterlief met regelmaat later slapen dan ik. Ik heb dan een ‘avondsiësta‘ nodig om later op de avond nog een drankje te kunnen drinken samen met mijn eigen kanjer en de dag door te spreken (al moet ik eerlijk bekennen dat ook dat er niet altijd van komt als de braknachten me uren uit mijn slaap houden).

Veel tijd voor samen of wat me-time blijft er (buiten onze normale werkzaamheden en de tijd met het gezin) niet over op dit moment. We hebben heel bewust een oppas elke vrijdagavond zodat we er samen ‘even’ tussenuit gaan en we kijken er naar uit dit na deze actuele coronagolf weer te doen. Al zijn we ook dan veelal al ruim voor 23.00 uur weer thuis omdat we weten dat we er op zijn minst vroeg in de ochtend weer uit moeten. Uitslapen is er hier niet bij in Huize Only. Alles na 6 uur is heel erg meegenomen. 😉

Het wordt minder zwaar!

Onze jongens zijn ‘tweede leg’, we hebben beiden al een ouder kind. Zijn zoon is inmiddels al volwassen en mijn dame een heuse tiener. De oudste woont al op zichzelf en daar is het directe opvoeden ‘voorbij. Mijn dame is op een andere wijze ook intensief, maar ze redt zich op veel vlakken al zelfstandig en is echt een grote zus voor de jongens en op die manier soms ook voor ons een steun.

Door het hebben van oudere kinderen weten we uit ervaring dat de directe zorg steeds minder intensief wordt en zeker zodra de kinderen naar de basisschool gaan, ontstaat er een zee van ruimte en herontdek je de ruimte voor jezelf. Ik hoor mezelf nog hardop zeggen dat ik nooit meer terug wilde naar de luierfase toen dame eenmaal zindelijk was. Hoe anders kan het lopen als je op een later moment de liefde van je leven tegenkomt. 😉

Recente persoonlijke blogs: